Υπάρχουν λόγοι για τους οποίους δημιούργησα αυτο το blog και είναι ο εξής ένας:
Η δυνατοτητα να γκρινιαζω,να μελαγχολω,να σιχτιριζω και να παραπονιεμαι..οκ να μοιραζομαι και τις χαρες μου αλλα αληθεια,ποσες γραμμες νομιζουμε οτι θα μας παρει αυτο..?
Είμαι ενα χαρουμενο και αισιοδοξο πλασμα.Ηρεμο.Διπλωματικο.Και μεχρι τωρα η ζωη μου φαιρεται σαν να με γουσταρει.Εκτος απο την συναισθηματικη ζωη.Και μεσα στα τοσα καλα σε ποιον να πεις τον πονο σου..?
Μοναξια μεσα σε κοσμο..το χειροτερο ειδος..και λαθος επιλογες η μια πανω στην αλλη.
Καποτε μου ειπε καποιος οτι αν ημουν αδερφη του θα φοβοταν μην με εκμεταλευτουν..
Και τον χαρακτηρισα χαζο..κακοπιστο..
Αλλα ετσι νιωθω απο εκεινη μερα.Ενας τροπος να περασει ευχαριστα ενα βαρετο ταξιδι.Μια αγκαλια χωρις προσωπο,χωρις δευτερη σκεψη για συνεχεια η επαναληψη.
Νιωθω χαζη να παραπονιεμαι..αλλα αυτο το κανω και στη ζωη μου οποτε εδω θα βαλω τα δυνατα μου να λεω τα πραγματα ακριβως οπως θα ηθελα να τα νιωθω..χωρις αμυνα.
Θα βγαλω μπροστα την μελαγχολια που απο παντα ειχα αλλα επνιγα.Τον πονο που παντα εκρυβα και αγνοουσα.
Στο ονομα της ευρεσης της ταυτοτητας μου.Για να βρω ποια ειμαι και τι νιωθω..Γιατι καπου στην πορεια το εχασα το θεμα.So..κουραγιο..και καλο group therapy my self..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου